Wyobraźmy sobie dwóch podróżnych kupujących bilety w dworcowej kasie. Pierwszy podchodzi do okienka i prosi o bilet na najbliższy pociąg w najlepszej klasie. Drugi kupuje bilet w określonym kierunku, bez względu na warunki podróży. Obaj wsiadają do swoich pociągów. Widoki za oknem się zmieniają. Pierwszy pasażer rozkoszuje się obsługą i jazdą. Drugi źle znosi niewygody związane z każdą podróżą. Czas mija powoli, odmierzany równomiernym stukotem kół pociągu. Wreszcie oba składy kończą swój bieg. Nasi pasażerowie muszą wysiąść. Na pierwszego nikt nie czeka. Drugi widzi rodzinę i rzuca się w objęcia bliskich. Być może dlatego podróż to doskonała metafora życia.
Przed podróżą do Katowic przeczytałem w Księdze zachwytów Filipa Springera kilka słów o Muzeum Śląskim, zlokalizowanym nieopodal kultowego Spodka: „większość [znajduje się] pod ziemią, co jest logiczne ze względu na region, który swoje bogactwo czerpał spod ziemi”.
Muzeum Śląskie, źródło: Toslask.pl
