Władysław Podkowiński

Władysław Podkowiński to urodzony w 1866 w Warszawie jeden z pierwszych polskich przedstawicieli symbolizmu i ekspresjonizmu końca XIX wieku. W latach 1882-1885 studiował w Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego Następnie w okresie 1885-1886 podjął naukę w Akademii Petersburskiej w pracowni Bogdana Willewaldego. W latach 1889-1890 wraz z Józefem Pankiewiczem przebywał w Paryżu. Po powrocie do kraju na stałe osiadł w Warszawie, gdzie jego paryskie obrazy wystawione w Salonie Aleksandra Krywulta wzbudziły ostry sprzeciw krytyki oraz publiczności. Mimo negatywnego odbioru swojej twórczości Podkowiński konsekwentnie rozwijał się w kierunku impresjonizmu. W okresie tym powstały m.in. działa takie jak: Zeschnięty słonecznik, Latarnik paryski, W okolicy Fontainebleau, czy ówcześnie często reprodukowana Ulica Nowy Świat w Warszawie w dzień letni.

W roku 1892 w malarstwie Podkowińskiego pojawiła się nowa, charakterystyczna dla europejskiego symbolizmu tematyka oscylująca wokół motywów miłości i śmierci. Ten nagły zwrot wyznaczył obraz prezentujący korowód nagich kobiet i szkieletów przywodzący na myśl motyw danse macabre, zatytułowany „Taniec szkieletów”. Jednakże jego najbardziej znanym obrazem jest wystawiony w 1894 r. w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych Szał uniesień. Tuż przed planowanym zakończeniem ekspozycji dzieło zostało pocięte nożem przez autora z przyczyn bliżej nieokreślonych. Według relacji Aleksandra Świętochowskiego malarz pragnął „skonstatować zawód doznany, zawód całkiem indywidualny”. Zmarł przedwcześnie w wieku 29 lat w skutek ciężkiej choroby płuc będącej następstwem materialnych niedostatków.