Józef Chełmoński

Józef Chełmoński urodził się 7 listopada 1849 roku we wsi Boczki, zmarł 6 kwietnia 1914 roku w Kuklówce Zarzecznej. Pochodził ze szlacheckiej, choć niezamożnej rodziny, w której ceniono sztukę. Studiował w warszawskiej Klasie Rysunkowej oraz prywatnej pracowni Wojciecha Gersona, a następnie na Akademii Monachijskiej. Jego dzieła ukazujące wieś zdobywały ogromną popularność w Paryżu. Odwiedził także Włochy, Podole i Ukrainę. Ze względu na śmierć dzieci, a także problemy rodzinne, Chełmoński w przeprowadził się do Kuklówki, gdzie miał pracownię. W ostatnich latach niemal całkiem zarzucił malowanie. Wpływ na to miał atak apopleksji, którego efektem był paraliż jednej ręki oraz kłopoty z mówieniem. Mimo pomocy brata, wykształconego lekarza, Chełmoński nie namalował nic więcej. Był jednym z najwybitniejszych malarzy polskiego realizmu.  Słynie przede wszystkich z pejzaży ukazujących życie polskiej i ukraińskiej wsi (Babie lato, 1875). Sławę przyniosły mu także przedstawienia zwierząt, w tym ptactwa (Kuropatwy na śniegu, 1891). Chełmoński szczególnie wsławił się jednak przedstawieniami koni, które ukazywał z niezwykłą precyzją i perspektywiczną doskonałością, pędzące z obrazu wprost na widza (Czwórka, 1881).