Aleksander Gierymski

Aleksander Gierymski to urodzony w 1850 roku w Warszawie przedstawiciel realizmu oraz prekursor polskiego impresjonizmu i luminizmu. Pochodził z warszawskiej rodziny inteligenckiej, a jego starszym bratem był malarz Maksymilian Gierymski. Studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie pod kierunkiem Rafała Hadziewicza, a następnie kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W późniejszych latach wspólnie z bratem uczęszczał do prywatnej pracowni Franza Adama. Kilka lat spędził we Włoszech, gdzie powstały takie dzieła jak Austeria rzymska (1875), Gra w mora (1874) czy zapowiadający impresjonizm obraz W altanie (1882). W swojej twórczości zgłębiał zagadnienia związane z wzajemnym oddziaływaniem na siebie koloru i światła. W rozwiązaniu tych pojęć zbliżył się do współczesnych mu impresjonistów francuskich, których dzieł najprawdopodobniej nie znał, gdyż nie był jeszcze w Paryżu. Najświetniejszy okres twórczości Aleksandra Gierymskiego przypadł na okres spędzony w Warszawie, kiedy artysta związał się z grupą młodych literatów i malarzy spod znaku pozytywizmu. Ostatnie lata życia malarz spędził we Włoszech. Zmarł najprawdopodobniej 8 marca 1901 r. w Rzymie w szpitalu dla psychicznie chorych. Do jego najważniejszych dzieł należą m.in. Scena sądu z Kupca weneckiego (1873), Żydówka z pomarańczami (1881), Opera paryska w nocy (1891), Katedra w Amalfi (1899).