„Japonizm! Hasło epoki. Nieokiełznana pasja, która ogarnęła wszystko, wszystkim kieruje, dezorganizuje wszystko w naszej sztuce, naszej modzie, naszych gustach, nawet naszym sposobie myślenia”.
– pisał Adrien Dubouché, omawiając w roku 1878 paryską wystawę światową1.
Wystawę, którą – jako trzynastoletnia dziewczynka – Olga Boznańska zwiedzała z rodzicami. Nie sposób powiedzieć, czy odczuła jakkolwiek ową „nieokiełznaną pasję”, czy choćby dostrzegła sztukę japońską. Bez wątpienia została nią naznaczona nieco później, na początku kariery artystycznej, w latach osiemdziesiątych XIX wieku w Monachium, gdzie zetknęła się ze sztuką Dalekiego Wschodu oraz z rodzącym się zjawiskiem japonizmu.
Olga Boznańska, Autoportret z japońską parasolką | 1892, Muzeum Narodowe we Wrocławiu
- A. Dubouché, La céramique contemporaine à l’Exposition universelle de 1878, „L’Art Revue hebdomadaire illustrée”, t. 15: 1878, nr 4, s. 57, cyt. za: A. Kluczewska-Wójcik, Od japonaiseries do japonizmu. Japonia w sztuce i modzie przełomu wieków, w: Rozważania o smaku artystycznym, red. J. Poklewskiego i T. F. de Rosseta, Toruń 2002, s. 201. ↩
