Ślepota tak jak inne nowotestamentowe przypadki chorób wzroku uleczone przez Chrystusa posiadała głęboki sens teologiczny. Uzdrowienie wzroku symbolizowało wewnętrzne oświecenie, bowiem Chrystus jest światłością świata, jest światłem prawdziwym 1.
Izydor z Sewilli widział w uzdrowieniu ślepoty alegorię oświecenia człowieka, który dzięki Chrystusowi wychodzi ze śmiertelnego cienia, inni Ojcowie Kościoła m.in. św. Ireneusz i św. Augustyn interpretowali odzyskanie wzroku jako symbol zmartwychwstania kojarzonego z jasnością boskiej wspaniałości. Według św. Hildegardy z Bingen oko jest organem wrażliwym, czułym, ale potrafiącym się samooczyszczać za pomocą łez, dzięki temu usuwa ono wszelkie brudy i ciała obce. Może więc być utożsamiane z oczyszczającą się duszą, a idąc dalej z symbolem czystości.
Francesco del Cossa Św. Łucja, detal | ok. 1473-74, National Gallery of Art, Waszyngton
Czytaj dalej
- „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego światła” (1 list Piotra 2, 9). ↩
