Kiedy socrealistyczny cyrograf staje się anatemą, cała sprawa zatraca swoje racjonalne wyjaśnienie. Ten, kto się związał z socrealizmem, oddając swoje umiejętności i talent w służbę złej sprawie, nie musi być łatwo usprawiedliwiony. Nie tędy droga. Nie tak należy dzisiaj czytać i rekonstruować rozliczne fakty dotyczące socrealizmu. Idzie o co innego, a mianowicie o to, by z należytą empatią pojąć, co się w takiej sytuacji dzieje z człowiekiem i społeczeństwem, którego ten jest cząstką. Dlatego właśnie warto zająć się po latach socrealistycznym okresem biografii i twórczości Andrzeja Wróblewskiego.
Andrzej Wróblewski, Autoportret pogodny | 1957, Muzeum Narodowe w Krakowie
