„(…) We śnie w lasach są jasne polany
Spokój złoty i niesłychany
pocałunki zielone jak paproć (…)”
– Konstanty Ildefons Gałczyński
Mówi się, że artysta to osoba o wyjątkowej wrażliwości, ponieważ tylko niezwykle subtelne podejście do otaczającego świata pozwala przelać mu emocje na płótno w taki sposób, by jego dzieło zachwycało. W drugiej połowie XIX wieku utrwalił się archetyp artysty-szaleńca o wybujałej wyobraźni, wyprzedzającego swoje czasy. Odilon Redon nie pasował do tego kanonu, był bowiem zbyt introwertyczny jak na swoje czasy. Koniec XIX wieku we Francji był przełomowy, odkrywczy oraz głodny charyzmatycznych jednostek, do których nie należał samotnik i marzyciel Redon. Dzisiaj ten malarz pozostaje w cieniu znakomitych rówieśników – Claude’a Moneta, Paula Cézanne’a czy Auguste’a Rodina. Lecz może właśnie dzięki temu możemy postrzegać jego twórczość nie przez pryzmat popularności, lecz poprzez charakter i wyjątkowość jego dorobku artystycznego.
Odilon Redon, Zamknięte Oczy | 1890, Musée d’Orsay, Paryż
