Mecenasem Galerii Sztuki XIX wieku
w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz tego artykułu jest:
Henryk Siemiradzki, Autoportret | po 1876, Muzeum Narodowe w Krakowie
Twórczość Henryka Siemiradzkiego w swojej epoce, drugiej połowie XIX wieku, traktowana była różnorodnie. Artysta już za swojego życia zyskał popularność wśród publiczności i kolekcjonerów. Sumienna nauka w murach petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych, czujność wobec zjawisk sztuki kręgu zachodniego oraz motywacja, by stać się kimś więcej aniżeli poprawnym akademikiem, doprowadziły Siemiradzkiego do wielkiej nobilitacji jego sztuki. Po otrzymaniu w 1870 roku złotego medalu oraz tytułu klassnego chudożnika pierwszego stopnia na Akademii Petersburskiej za obraz Aleksander Macedoński i jego lekarz Filip Siemiradzki uzyskał prestiżowe stypendium z możliwością zagranicznej nauki. Wyjechał do Monachium, następnie do Rzymu. Doświadczenie akademickie i artystyczne peregrynacje uwolniły w malarzu zarówno wrażliwość w przeżywaniu na płótnie piękna pejzażu, jak i rozmach ikonograficzny godny najtrudniejszych tematów.
W swoim artystycznym dorobku Henryk Siemiradzki niejednokrotnie kreował na swoich płótnach „przedstawienia”, pełne scenograficznego przepychu i dramatyzmu. Jednakże pośród wszystkich realizacji akademickich i tych z gatunku malarstwa idyllicznego na kartach historii sztuki zapisały się tzw. cztery wielkie obrazy pędzla Siemiradzkiego. Te cztery monumentalne olejne realizacje, które zostały namalowane przez artystę na przestrzeni jego całej aktywności twórczej, od lat debiutanckich po schyłek kariery, do dziś cieszą się ogromną rozpoznawalnością.
Obraz na ekspozycji – Henryk Siemiradzki, Dirce chrześcijańska | 1897, Muzeum Narodowe w Warszawie
