O życiu Vittore Carpaccia zbyt wiele nie wiadomo. Fakty są takie: niepewna data urodzin, około 1460 roku, data śmierci – 1520 i szereg obrazów, którymi wypełnił kościoły, scuole, domy nie tylko weneckie ale i okoliczne: Capodistri, w Pirano, Pozzale i w Chioggi. Nieodrodne cudowne dziecko rozkwitającej renesansowej Wenecji. Malarz jej dostatku, niezwykłego światła, jej budowli i chmur, mieszkańców, patronów i świętych.
Pietro Paoletti, Portret Vittore Carpaccio, Musei di Villa Torlonia, Rzym
Dzieciństwo malarza zgubiło się gdzieś pośród weneckich zaułków, pośród tętniącego życiem miasta, w którymś z bogatych domów; ukryła je mgła, woda lub spaliło złote światło. Rodzina Scarpaza, bo tak właściwie się nazywali, była w mieście znana. Jeden z krewnych Vittore był kanonikiem w katedrze na Torcello, ojciec zaś bogatym kupcem. Vittore prawdopodobnie uczył się u któregoś z braci Bellinich; jeśli tak, to nauczył się malowania złotego światła otaczającego lagunę. Szybko zdobył sławę i uznanie, zamawiali u niego najbogatsi; a Vittore, podobnie jak dziesiątki weneckich malarzy, na chwałę boską i ludzką zapełniał swoimi płótnami domy, konfraternie i kościoły.
Jedno z jego bardziej frapujących płócien znajduje się nie w Akademii, nie w San Giorgio degli Schiavoni, lecz w Museo Correr i znane jest jako Dwie wenecjanki lub Kurtyzany – tytuł, którym obdarzył ten obraz miłośnik sztuki Carpaccia i Wenecji, John Ruskin.
Vittore Carpaccio, Dwie wenecjanki / Kurtyzany | 1490– 1495, Museo Correr, Wenecja
