Mecenasem artykułu jest:
Madonna kanonika Jorisa van der Paele (1434–1436 rok) należy do najsławniejszych obrazów Jana van Eycka. Ukazuje on Madonnę z Dzieciątkiem, której towarzyszą św. Donacjan i św. Jerzy prezentujący Marii kanonika van der Paele.
Jan van Eyck, Madonna kanonika van der Paele | 1434–1436, Groeningemuseum, Brugia
Koncept obrazu wykorzystuje średniowieczną konstrukcję tzw. Sacra Conversazione (Świętych rozmowa/Świętych Obcowanie) ukazującą centralnie umieszczoną Matkę Boską w otoczeniu świętych. Van Eyck posługuje się jednak tylko ideą owej ikonograficznej koncepcji i przekształca ją na własny sposób. Uwalnia Sacra Conversazione od przynależnej jej hieratyczności, powagi, patosu, posiłkując się elementami wprowadzającymi lekkość i poruszenie, takimi jak: gest uniesienia hełmu przez św. Jerzego, poruszenie palców Madonny dotykających dłoni Dzieciątka, bukiet kwiatów czy pozornie tylko trwająca w zawieszeniu zastygła kartka modlitewnika trzymanego przez fundatora.
Sakralne wnętrze, a ściślej prezbiterium romańskiego kościoła, zamiast nastawy ołtarzowej w części centralnej wypełnia tron, umieszczony na stopniach przykrytych wschodnim dywanem. Na tronie, którego boczne poręcze zdobią płaskorzeźbione wyobrażenia Adama i Ewy oraz figury Kaina zabijającego Abla i Samsona pokonującego lwa, zasiada Madonna o trefionych blond włosach, ozdobionych subtelnym diademem. Maria i jej Syn są Nową Ewą i Nowym Adamem, dzięki którym udało się pokonać grzech i śmierć. Ciało Madonny skrywa się pod nazbyt obszernym, purpurowym płaszczem, czyniącym z jej sylwetki posąg zaprzeczający ludzkiej cielesności i kobiecej kruchości. Na kolanach Matki Bożej siedzi nagi Jezus, który w lewej dłoni trzyma bukiet kwiatków, prawą zaś dłonią głaszcze jakby przysiadłą na chwilę oswojoną, zielonopiórą, uroczą papugę.
