Oeuvre Władysława Jarockiego kryje wspaniałe, monumentalne dzieła – a mimo to dzisiaj powszechnie kojarzy się on nam ze słabymi późnymi wizerunkami góralek i hucułek, które pojawiają się na rynku antykwarycznym. On sam jako profesor Akademii i propagator sztuki polskiej, również odszedł w zapomnienie, a opowieść o nim można usłyszeć jedynie w Domu Jana Kasprowicza na Harendzie, który był również jego domem rodzinnym – poślubił bowiem jedną z córek poety…
Władysław Jarocki, Autoportret na nartach | 1909, Muzeum Narodowe we Wrocławiu
Tuż po zakończeniu studiów w Instytucie Historii Sztuki UJ trafiłam do krakowskiego mieszkania Anny Kasprowicz-Jarockiej. Tak rozpoczęła się trwająca do dziś moja wspaniała i ciągle niemająca końca przygoda z twórczością tego wielkiego artysty.
Władysław Jarocki w swojej wczesnej twórczości szukał inspiracji na pograniczach ukraińsko-rosyjskich, w okolicach Charkowa i Krymu, a także dalej w Gruzji i na Kaukazie. Jego imponujący warsztat ukształtował się w czasie plenerów, które przez wiele lat organizował na Huculszczyźnie, głównie zimą. Od około 1911 roku wschodnie inspiracje zaczęły stopniowo przenikać się ze światem tatrzańskich górali. Artysta malował ich najpierw w Poroninie i okolicach, a później – aż do schyłku życia – na Harendzie w Zakopanem.
Władysław Jarocki, Zimowe słońce | 1919, Narodowa Galeria Sztuki, Lwów
Władysław Jarocki, Hucułka | niedatowany, Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, Bydgoszcz
