Peter Paul Rubens, Jan Brueghel starszy, Ogród Eden z upadkiem człowieka, ok. 1614,
olej, deska, 74,3 × 114,7 cm
Mauritshuis, Haga
Jan Brueghel starszy i Peter Paul Rubens, Ogród Eden z upadkiem człowieka | ok. 1614, Mauritshuis, Haga
Temat ogrodu rajskiego i grzechu pierworodnego należał przez setki lat do ikonografii szczególnie popularnej w sztuce chrześcijańskiej, zwłaszcza w średniowieczu i renesansie. Raj wyobrażano jako ogród bądź wyodrębnioną niesprecyzowaną przestrzeń na planie koła lub ośmioboku, otoczoną murem, porośniętą dobroczynnymi ziołami i kwiatami, z drzewem poznania dobra i zła, z Adamem i Ewą ukazanymi w centrum, często w otoczeniu zwierząt1.
- Zob. S. Kobielus, Człowiek i Ogród Rajski w kulturze religijnej średniowiecza, Warszawa 1997; J. Delumeau, Historia Raju, tłum. E. Bąkowska, Warszawa 1996; J. Jagla, Ziemski Ogród Miłości. Niebiański Ogród Świętych w sztuce średniowiecznej i renesansowej, w: Piękno materialne. Piękno duchowe. Materiały z konferencji 19–21 maja 2003 r., red. A. Tomecka-Mirek, Łódź 2004, s. 151–173. ↩
