Mecenasem tego artykułu jest:

„U Duranda-Ruela została otwarta pewna wystawa, która chce uchodzić za wystawę malarstwa. (…) Pięciu czy sześciu obłąkańców, a wśród nich jedna kobieta, zaślepionych chęcią zdobycia sławy, przybyło na tę wystawę i wystawiło swoje dzieła. (…) Ci tak zwani artyści nazywają siebie „ludźmi bezkompromisowymi” lub „impresjonistami”. Biorą oni płótno, farbę i pędzel, kładą w sposób dowolny obok siebie kilka tonów i sugerują tym samym całą kompozycję”

– grzmiał w „Le Figaro” krytyk Albert Wolff¹, któremu nie spodobała się druga wystawa impresjonistów.

Pierwsza, która odbyła się w 1874 roku, również nie przypadła krytykom do gustu. Dziennikarz Louis Leroy, oglądając ekspozycję, albo zastanawiał się, co przedstawia dany obraz, albo upewniał się, czy na pewno nie wisi on do góry nogami…². W swoim artykule dla satyrycznego pisma „Le Charivari” ukuł określenie „impresjonizmu” i „impresjonistów”, by jakoś wyróżnić tę grupę szaleńców, którzy nie chcieli malować wedle akademickich norm, a tylko bawić się światłem i ulotnością chwil. Leroy podczas wymyślania nazwy dla samozwańczego ruchu zainspirował się tytułem obrazu Claude’a Moneta Impresja, wschód słońca, który oglądał na wystawie.

Claude Monet, Impresja, wschód słońca | 1872, Musée Marmottan Monet, Paryż

Nie przewidział – inni zresztą także nie – że sformułowana naprędce i w założeniu pogardliwa nazwa przyjmie się i będzie odnosiła się do jednego z najsłynniejszych nurtów w sztuce. Ale zanim to nastąpiło, musiało minąć kilka lat. Lat, podczas których malarze i malarki tworzący impresjonistyczne wizje próbowali przekonać publiczność do swojej sztuki. W końcu udało się to Monetowi. A początkowo niewiele wskazywało na to, że zostanie uznanym malarzem, i to jeszcze impresjonistą. Czytaj dalej →