„Skąd u mnie ciągle te głowy i portrety, portrety i głowy? Bo człowiek jest tematem nadzwyczajnym i innego dla rzeźbiarza nie ma”1.
Kim był autor tych słów i jak wyglądała jego droga twórcza? Czy nie napotkaliście jego dzieł podczas wakacyjnych podróży po Polsce? Być może odpowiedzi na te pytania odnajdziecie w poniższym tekście.
Alfons Karny urodził się w 1901 roku w Białymstoku2. Jego rodzina nie należała do zamożnych. Mieszkali w drewnianym domu przy ulicy Poleskiej 343, daleko od centrum, w północnej części miasta. To miejsce stało się kolebką twórczości jednego z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy. Swoje dzieciństwo artysta przypomniał po latach w bardzo szczególnej pracy – odlanym w brązie wyjątkowym autoportrecie zatytułowanym Gdy miałem 13 miesięcy. Powstały w 1938 roku specjalnie na konkurs „Dziecko polskie w sztuce”, zdobył pierwszą nagrodę. Temat dziecka podejmowali w rzeźbie także inni polscy twórcy tej generacji, na czele z Franciszkiem Masiakiem i Stanisławem Sikorą. Nie pokusili się oni jednak o ukazanie siebie samych w takim retrospektywnym, zapewne dość imaginacyjnym ujęciu.
Alfons Karny w pracowni przy ul. Wiejskiej w Warszawie | lata 70., fot. Wiktor Wołkow, Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego, oddział Muzeum Podlaskiego w Białymstoku
