Otto Dix, Portret dziennikarki Sylvii von Harden, 1926,
olej, tempera, deska, 121 × 89 cm,
Musée National d’Art Moderne, Centre Pompidou, Paryż
Otto Dix, Portret dziennikarki Sylvii von Harden | 1926, Musée National d’Art Moderne, Centre Pompidou, Paryż
W 1901 roku w Berlinie ukończono budowę Neues Romanisches Haus (pol. Nowy Dom Romański), który określa się również jako Zweites Romanisches Haus (pol. Drugi Dom Romański). Erstes Romanisches Haus (pol. Pierwszy Dom Romański) został wybudowany pięć lat wcześniej na zlecenie cesarza Wilhelma II. Za projekt obu budowli, usytuowanych w dzielnicy Charlottenburg, odpowiedzialny był ceniony architekt Franz Schwechten, członek pruskiej Akademii Sztuk Pięknych i Akademii Budownictwa, który tworzył głównie w stylu neoromańskim. Zarówno Erstes Romanisches Haus, jak i Neues Romanisches Haus charakteryzowały się neoromańskim wystrojem wnętrz, które ozdabiały mozaiki, marmurowe kolumny i kominki oraz kolorowe witraże w oknach.
Zweites Romanisches Haus w Berlinie, ok. 1900
Romanisches Café
Szczególne znaczenie dla historii kultury Berlina miał zwłaszcza Neues Romanisches Haus, ponieważ to w nim mieściła się słynna kawiarnia Romanisches Café – miejsce spotkań intelektualistów i artystów, najwybitniejszych postaci okresu międzywojennego. Przesiadywali tam znani pisarze, malarze, aktorzy, reżyserzy, dziennikarze, krytycy. W Romanisches Café bywali również i tacy, którzy znani i wybitni nie byli, ale mieli nadzieję na poznanie tych, których wypada i warto znać.
Romanisches Café była nie tylko miejscem spotkań artystów, ale również źródłem inspiracji. Kawiarnia stanowi tło i miejsce akcji dla wielu obrazów m.in. Dziewczyny w Romanisches Café Lessera Ury’ego z 1911 roku i Romanisches Café Urlicha Neujahra z 1932. Przede wszystkim jednak stanowiła natchnienie dla Otto Dixa – jednego z czołowych przedstawicieli Nowej Rzeczowości – do namalowania portretu Sylvii von Harden.
