Mecenasem Edukacji i Nowego Skarbca Koronnego
na Zamku Królewskim na Wawelu oraz tego artykułu jest:
W latach 1894–1895 przy Jacquingasse 16–18 w Wiedniu wzniesiono nieistniejący już neobarokowy pałac. Właściciel posesji, hrabia Karol Lanckoroński, zlecił wykonanie projektu modnemu biuru projektowemu Fellner & Helmer. Choć gmach cechował się wyszukaną elegancją form, to nie architektura zaważyła na sławie budynku.
Prawdziwe skarby bowiem znajdowały się wewnątrz. Wystarczyło przekroczyć próg rezydencji, aby poczuć klimat wielkiej sztuki. W dwukondygnacyjnym holu wisiały wysokiej klasy portrety przedstawicieli arystokracji. Nieomylny nos zaprowadziłby miłośnika sztuki na piętro, gdzie znajdowały się rozsławione sale Fresków, Włoska i Holenderska.
Zgromadzono tam unikatowe zabytki antyczne oraz arcydzieła Paola Uccella, Masaccia, Jacopa del Sellaio, Simonego Martiniego, Dossa Dossiego, Hansa Holbeina starszego, Domenichina, Rembrandta i Jacoba Philippa Hackerta.
W 1994 roku dzięki hojnej donacji historyczki sztuki profesor Karoliny Lanckorońskiej większa część tej bezcennej kolekcji trafiła do Polski. Zgodnie z wolą ofiarodawczyni została ona podzielona między dwie królewskie rezydencje: warszawską i krakowską.
Do stołecznego Zamku Królewskiego trafiły portrety rodzinne, meble, a przede wszystkim kilkanaście obrazów z historycznej kolekcji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego na czele z Dziewczyną w ramie obrazu i Uczonym przy pulpicie Rembrandta1. Zakupione w 1815 roku przez Kazimierza Rzewuskiego, trafiły do zbiorów Lanckorońskich na drodze koligacji rodzinnych2.