Bruno Schulz, Autoportret w rozpiętej koszuli | ok. 1935, Muzeum Literatury w Warszawie

Kiedy słyszymy nazwisko Bruno Schulz, pierwsze, co przychodzi nam do głowy, to Sklepy cynamonowe. Nic dziwnego – jest to współcześnie najsłynniejsze dzieło drohobyckiego autora. Mało kto jednak wie czy też pamięta, że Schulz zaczynał jako malarz i rysownik, a pisarstwem zajął się później. Zamordowany w wieku pięćdziesięciu lat Schulz był człowiekiem niezwykle twórczym, samoukiem, geniuszem w burzliwej epoce wojen, ale też nieposkromionego rozwoju sztuki i literatury, epoce twórców, którzy zrywali z tradycją i wytyczali nowe szlaki.

„Rysunek był dla Schulza środkiem ekspresji wcześniejszym, bardziej pierwotnym niż słowo […]. Opętany kolorem i zmysłowym bogactwem świata”¹.

Imię Bruno, które znaczy „silny, potężny jak niedźwiedź”, raczej do niego nie pasowało. Miał długie ręce i nogi, zapadłą pierś i kościste policzki, był bardzo szczupły i nienaturalnie blady. Patrzył przenikliwie lśniącymi, ciemnymi oczami. Zdaniem niektórych przypominał pająka, choć w rozmowach i na rysunkach sam porównywał siebie raczej do psa.

Bruno Schulz, Autoportret – ilustracja z Xięgi Bałwochwalczej | 1920, Muzeum Narodowe w Krakowie

Czytaj dalej →