Polski Komitet Olimpijski wzbogacił swoją kolekcję sztuki o dwie realizacje Jerzego „Jotki” Kędziory – rzeźby Za wysoka poprzeczka oraz Ostatni płotek. Zakup dzieł został dofinansowany w ramach programu Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej, realizowanego przez Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Jerzy „Jotka” Kędziora, Ostatni płotek, Na głęboką wodę oraz Za wysoka poprzeczka w przestrzeni Centrum Olimpijskiego w Warszawie, dzięki uprzejmości Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Jerzy „Jotka” Kędziora, Ostatni płotek oraz Na głęboką wodę w przestrzeni Centrum Olimpijskiego w Warszawie, dzięki uprzejmości Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Nowe rzeźby pochodzą z rozpoznawalnego cyklu artysty Atleci – Sportowcy, w którym Jerzy Kędziora łączy fizyczność ruchu z metaforyką równowagi i przekraczania ograniczeń. Dzieła te stanowią artystyczne dopełnienie przestrzeni Centrum Olimpijskiego, gdzie wcześniej znalazła się już jedna z prac z tej serii – rzeźba Na głęboką wodę. Razem dzieła tworzą spójną, formalno-ideową całość, odnoszącą się do uniwersalnych wartości: wytrwałości, ambicji i dążenia do doskonałości – zarówno w sporcie, jak i w życiu. Rzeźby eksponowane są w foyer Centrum Olimpijskiego w Warszawie.
Centrum Olimpijskie to miejsce, w którym świat sportu spotyka się ze sztuką. Związki Polskiego Komitetu Olimpijskiego ze sztuką sięgają początków istnienia tej instytucji. W historii polskiego olimpizmu zapisali się artyści – medaliści olimpijscy, którzy startowali w Olimpijskich Konkursach Sztuki i Literatury w latach 1928–1948. Po ich zaprzestaniu, PKOl kontynuował tradycję nagrania artystów za ich dzieła sięgające po temat wysiłku, piękna ruchu, sportu. Przyznawana od 1969 nagroda „Wawrzyn Olimpijski” podkreśliła współistnienie tych dziedzin życia człowieka, które mówią prawdę o człowieku. Dzisiaj w otwartej przestrzeni Centrum Olimpijskiego oraz w ogrodzie sztuka pełni rolę nie tylko dekoracyjną, ale również edukacyjną i inspirującą – zachęca do refleksji nad ideą olimpizmu, wysiłkiem twórczym i duchową stroną rywalizacji.
Jerzy „Jotka” Kędziora, Za wysoka poprzeczka w przestrzeni Centrum Olimpijskiego w Warszawie, dzięki uprzejmości Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Jerzy „Jotka” Kędziora, Ostatni płotek w przestrzeni Centrum Olimpijskiego w Warszawie, dzięki uprzejmości Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Rzeźby Jerzego „Jotki” Kędziory – znanego z realizacji balansujących w przestrzeni publicznej na całym świecie – wzbogacają foyer Centrum nie tylko wizualnie, ale i symbolicznie. Ich dynamiczna forma i charakterystyczne napięcie równowagi doskonale wpisują się w architekturę budynku, podkreślając zarazem misję PKOl – promowanie wartości olimpijskich, kultury i sztuki w przestrzeni publicznej. Cykl Atleci–Sportowcy to współczesna reinterpretacja antycznego ideału olimpijskiego herosa. Kędziora, podejmując temat aspiracji, wysiłku i walki, tworzy dynamiczne postacie sportowców o wydłużonych proporcjach i silnym ładunku ekspresji. Ich kinetyczny, niemal lewitujący ruch symbolizuje duchowe i fizyczne przekraczanie granic – zarówno przez jednostkę, jak i społeczeństwo. Rzeźby, zawieszone na linowych cokołach, wyrywają się z ziemi, nadając im niemal antygrawitacyjny charakter. Kolorystyka dzieł nawiązuje do antycznej polichromii, a forma – do klasycznego piękna ciała w ruchu. Projekt łączy tradycję i nowoczesność, sztukę i sport, estetykę i wartości olimpijskie.
Jerzy „Jotka” Kędziora, Ostatni płotek w przestrzeni Centrum Olimpijskiego w Warszawie, dzięki uprzejmości Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Jerzy „Jotka” Kędziora, Ostatni płotek w przestrzeni Centrum Olimpijskiego w Warszawie, dzięki uprzejmości Polskiego Komitetu Olimpijskiego
Jerzy Kędziora, fot. www.jerzykedziora.com
Jerzy Kędziora (ur. 1947 w Częstochowie) – rzeźbiarz, malarz, designer i pedagog, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Autor licznych rzeźb pomnikowych i akcentów artystycznych w przestrzeni publicznej, uczestnik blisko 500 wystaw w Polsce i na świecie, laureat dziesiątków prestiżowych nagród.
Choć w młodości nie mógł przebić się ze swoimi pomysłami na sztukę monumentalną – mimo zwycięstw w kilku znaczących konkursach – obrał drogę bardziej eksperymentalną i ulotną. To właśnie wtedy narodziła się jego unikalna formuła tzw. rzeźb balansujących, osadzanych na linowych cokołach, które zdają się przeczyć grawitacji. Te nowatorskie prace przyniosły mu międzynarodowe uznanie i były prezentowane m.in. w Dubaju, Abu Zabi, Palm Beach, Berlinie, Pradze, Singapurze, na Long Island, a także na prestiżowych wydarzeniach artystycznych, takich jak Biennale w Wenecji, Art Basel Miami czy Art Taipei. Rzeźby z cyklu Atleci–Sportowcy były również prezentowane m.in. podczas ARTZUID Biennale w Amsterdamie (2019) oraz w Paryżu w trakcie Igrzysk Olimpijskich, umacniając ich pozycję w międzynarodowym dialogu artystycznym.
Zakup rzeźb dofinansowano ze środków programu własnego Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej – 2025 pochodzących z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Katarzyna Deberny • Polski Komitet Olimpijski
