Włodzimierz Tetmajer

Włodzimierz Tetmajer urodził się w w noc sylwestrową na przełomie 1861/62 roku w Harklowej, wsi w okolicach Nowego Targu. Zmarł 26 grudnia 1923 roku. Przyrodni brat Kazimierza Przerwy Tetmajera. Talent malarski rozwijał w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, późniejszej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie nauczał go sam Matejko, następnie na studiach w Wiedniu oraz Monachium.

Tetmajer należał do współtwórców Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W 1910 r. otrzymał nagrodę artystyczną Akademii Umiejętności, a rok później współorganizował I Wystawę Niezależnych Malarzy, Grafików i Rzeźbiarzy w Krakowie. Prace takie jak: Żniwa, Dworek w Bronowicach, Wesele, Kwitnąca jabłoń czy Zaloty należą do jego najbardziej rozpoznawalnych dzieł. Malował głównie sceny rodzajowe z życia wsi i jej mieszkańców. Podkreślał piękno rodzimych stron, tradycji i obyczajów. Jego dzieła charakteryzują się bogatą kolorystyką i niezwykłym realizmem. Artysta zajmował się również sztuką sakralną − jest twórcą licznych polichromii kościelnych oraz witraży, które można zobaczyć m.in. w kaplicy Świętej Trójcy w Katedrze na Wawelu, Kościele św. Sebastiana w Wieliczce czy w sosnowskiej Katedrze pw. Wniebowięcia NPM.

Oprócz malarstwa Włodzimierz Tetmajer miał także duży wkład w politykę oraz działalność publicystyczno-literacką. W latach 1911-1918 reprezentował Polskie Stronnictwo Ludowe, był posłem do parlamentu wiedeńskiego, następnie stanął po stronie prawicowego odłamu PSL Piast. Tetmajer znany był również ze swoich przemówień, w których nawoływał do wykorzystania potencjału chłopów w walce o niepodległość oraz do reformy szkolnictwa, umożliwiającej naukę młodzieży wiejskiej.

Swoje zaangażowanie polityczne podkreślał poprzez pisarstwo, w którym ważniejsze były wartości ideowe od estetycznych. W 1917r. napisał publikację o Tadeuszu Kościuszce. Jest autorem między innymi dramatów, tomików, prozy a także licznych rozpraw, artykułów i felietonów. Ponadto wspierał teatr amatorski, przygotowując m.in. stroje do wystawianych we wsi jasełek. W ostatnich latach życia zwrócił się bardziej w kierunku sztuki. Został prezesem Rady Sztuki w Krakowie.