Władysław Ślewiński

 

Władysław Ślewiński urodził się w 1856 roku w Białynine, zmarł w 1918 roku w Paryżu. Polski  malarz, przedstawiciel Młodej Polski oraz secesji. Tworzył głównie we Francji, a tematem jego sztuki było przede wszystkim morze. Malował  liczne martwe natury oraz pejzaże, charakteryzujące się oszczędnymi środkami wyrazu.

Matka Ślewińskiego zmarła przy porodzie, a jego ojciec został zesłany na Syberię za udział w powstaniu styczniowym. Władysławem opiekowała się więc przede wszystkim babcia. Od 1866 przebywał na stancji w Radomiu. Uczęszczał tam do gimnazjum. Po maturze studiował w Szkole Rolniczej w Czernichowej, jednak jej nie ukończył.

W 1888 roku wyjechał do Paryża, uciekał przed kłopotami finansowymi, które dręczyły go w Polsce. We francuskiej stolicy uczył się rysunku w Akademii Colarossiego. W 1889 odbył podróż po Bretanii, która okazała się bardzo inspirująca. Ślewiński utrzymywał kontakty z polskimi artystami m.in. Mehofferem, Przybyszewskim i Wyspiańskim. Przyjaźnił się też z francuskimi twórcami m.in. Gauginem.

W 1896 Ślewiński wystawił kilka obrazów w Salonie Niezależnych, a w 1897 doczekał się już kilku wystaw indywidualnych.

W 1905 roku wrócił razem z żoną do Polski, najpierw pojechał do Warszawy, a potem przeniósł się do Krakowa. Od 1906 roku mieszkał w Poroninie.  W 1908 został profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Zrezygnował jednak z tej pracy przez kłótnię z Dunikowskim. Ślewiński otworzył prywatną szkołę, dla swoich uczniów organizował wyjazdy plenerowe do Kazimierza nad Wisłą.

W 1910 roku wrócił do Francji i zamieszkał w Doëlan (Bretania).W 1916 roku Ślewiński zaczął chorować. W 1918 przewieziono go do szpitala w Paryżu, gdzie zmarł.