William Blake

William Blake, angielski malarz, grafik i poeta. Urodził się 28 listopada 1757 roku w Londynie. Początkowo uczył się rysunku i miedziorytu w szkole Henriego Parsa, oraz w pracowni Jamesa Basine’a kontynuował naukę w Royal Academy of Arts. Wcześnie skrystalizował swoje poglądy o sztuce. Uznawał prymat rysunku nad barwą, odrzucał zasady wpajane uczniom Akademii, oparte na wzorach czerpanych ze sztuki P. P. Rubensa i Ch. le Bruna. Doprowadziło to do sporu z ówczesnym dyrektorem Joshuą Reynoldsem i było powodem opuszczenia przez Blake’a Akademii.

Duże znaczenie miała dla artysty przyjaźń z H. Füsslim i J. Flaxmanem. Zarabiał na życie wykonując reprodukcje graficzne. Od 1789 posługiwał się nową, wynalezioną przez siebie techniką graficzną druku iluminowanego. Pierwszymi pracami wykonanymi tą metodą były ilustrowane poematy. Później Blake tworzył akwarele, prace temperą i monotypie, zgodnie ze swoją zasadą nigdy nie malował obrazów olejnych.

Jego najbardziej znanym dziełem jest cykl ilustracji do Księgi Hioba (1821-24) i Boskiej Komedii Dantego (1824-27). Twórczość Blake’a wpływała z mistycznych poglądów na świat i opiera się na własnym, hermetycznym systemie filozoficznym. Artysta był wizjonerem przekonanym o swym duchowym posłannictwie. Za najlepszy sposób krzewienia swych idei uznał połączenie pisma z „iluminacją”, co przypomniało średniowieczną metodę sporządzania ksiąg. W jego utworach tekst i rysunek stanowią integralną całość. Dzieło Williama Blake’a początkowo poszło w zapomnienie, lecz pamięć o nim przechowali prerafaelici i romantyczni poeci angielscy. Dziś artysta uważany jest za jednego z wybitniejszych twórców swoich czasów.