Jan van Eyck

Jan van Eyck urodził się ok. 1390 roku w Maaseyck, niedaleko Maastricht, zmarł w 1441 w Bruggi. Był przedstawicielem realizmu niderlandzkiego. Jego dzieła wyróżnia świetne operowanie światłocieniem, ale także głęboka symboliczna wymowa.
Jan van Eyck w 1422 wstąpił na służbę do Jana III Bawarskiego. Następnie wyjechał do Lille jako nadworny malarz Filipa Dobrego, księcia Burgundii. Działał też tam jako dyplomata. W ramach swoje służby odwiedził też Hiszpanię i Portugalię. W 1432 zamieszkał w Brugii i tam osiadł już na stałe – ożenił się i kupił dom.

Van Eyck należał do bogatego mieszczaństwa. Był człowiekiem wykształconym. Karierę artystyczną zaczynał prawdopodobnie jako malarz iluminator. Jednak o tym okresie jego twórczości nie wiadomo zbyt wiele. O twórczości van Eycka pisze się najwięcej w kontekście dzieł powstałych między rokiem 1432 a 1439. Zachowało się ich dziesięć. Najbardziej znane z nich to: Madonna kanclerza Rolin Madonna kanonika van der Paele oraz Portret małżonków Arnolfinich. Ważnym dziełem jest też Ołtarz Gandawski składający się z 24 kwater. Pracę nad nim rozpoczął Hubert van Eyck, a w 1432 dokończył Jan. Realizm prac van Eycka wpłynął na styl północnoeuropejskiego realizmu.