Wacław Pawliszak

Wacław Franciszek Pawliszak urodził się w 1866 r. w Warszawie, zmarł w 1905 r. tamże. Od wczesnych lat dzieciństwa wykazywał talent malarski, który rozwijał w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona, a następnie w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, między innymi pod okiem Jana Matejki. W późniejszych latach (prawdopodobnie od 1885 r.) mieszkał w Monachium, gdzie studiował u Józefa Brandta, a następnie w Paryżu, gdzie uczył się u Emile’a Auguste’a Carolusa-Durana.

Prace Pawliszaka w pierwszych latach jego twórczości często skupiały się na motywach wschodnich – Ukrainie, Tatarach, Kozakach itd. W późniejszych latach zaczynają się pojawiać motywy polskie – sceny dworskie z czasów saskich czy postacie z epoki augustowskiej. W latach 1892-1895 artysta wiele podróżował, m. in. po krajach Afryki Północnej czy po Bliskim Wschodzie. Po powrocie do Warszawy powstało wiele dzieł o tematyce orientalnej, bezpośrednio inspirowane podróżami.

Jednym z najbardziej znanych dzieł jest Zasadzka, oparta na motywach albańskich. Od tego czasu wątki orientalne nieustannie pojawiały się w twórczości Pawliszaka. Wracał jednak również do motywów polskich. Tworzył sceny rodzajowe, batalistyczne, sceny polowań i dworskie, jak np. Przejażdżka po Łazienkach. Po 1899 r., kiedy ożenił się z malarką Zofią Rodziewiczówną, zaczął również malować portrety żony, głównie akwarelą. Został zastrzelony w 1905 r. w Warszawie przez Ksawerego Dunikowskiego, w wyniku osobistego zatargu.