Tadeusz Pruszkowski (1888–1942), polski malarz, pedagog i publicysta. W latach 1904-1907 studiował w pracowni Konrada Krzyżanowskiego. W 1908 wyjechał do Paryża. Brał czynny udział w życiu artystycznym tamtejszej Polonii.
W 1911 roku, po powrocie do Warszawy współtworzył ugrupowanie artystyczne Młoda Sztuka, w którym objął funkcję pierwszego prezesa. Po zajęciu Warszawy przez Niemców w 1916 roku wstąpił do Legionów. Po demobilizacji został asystentem Konrada Krzyżanowskiego w jego szkole przy ul. Poznańskiej w Warszawie. Od 1930 roku do 1932 był dyrektorem SSP, a w 1932 i 36 rektorem ASP.
Pruszkowski był jednym z głównych organizatorów życia artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Pruszkowski był też utalentowanym pedagogiem, miał bardzo dobry kontakt ze studentami. Jego dom na Górze Zamkowej w Kazimierzu był ośrodkiem życia towarzyskiego i artystycznego. Inicjował także powstanie stowarzyszeń artystycznych swoich uczniów.
Pruszkowski malował głównie portrety. Indywidualny styl osiągnął głównie w portretach kobiecych. Podkreślał w nich urodę modelek poprzez efektowne dodatki. Natomiast w przypadku portretów męskich, niezwykle trafnie obrazował psychikę bohatera (Portret Nikodema Pajzderskiego, Portret Mieczysława Szymańskiego). Oprócz olejnych obrazów, stworzył także kilka projektów z zakresu malarstwa monumentalnego. Brał też udział w konkursie na malowidła do Sali Sejmowej w 1929 roku, a w 1936 wykonał supraporty do Pokoju Zielonego na Zamku Królewskim w Warszawie.
W czasie okupacji wykonywał głównie niewielkiego formatu portrety i martwe natury. Pruszkowski zajmował się też publicystyką oraz filmem. Jest autorem pełnometrażowej komedii Szczęśliwy wisielec, czyli Kalifornia w Polsce, z roku 1926.
