Tadeusz Makowski

Tadeusz Makowski urodził się w 1882 w Oświęcimiu, zmarł w 1932 w Paryżu. Malarz, filolog polski, rysownik i grafik polski działający od 1908 w Paryżu, a także twórca licznych tekstów z zakresu teorii sztuki.

W 1903 roku rozpoczął naukę na Akademii Sztuk Pięknych, min.: pod kierunkiem Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. Uczelnię Makowski ukończył z wyróżnieniem.

Na początku swojej drogi artystycznej inspirował się stylem swych nauczycieli. Wtedy malował także kompozycje o tematyce krakowskiej. Jednak zapowiedzią właściwego stylu artysty są jego szkicowniki tworzone w czasie studiów. Były to motywy ze sztuki ludowej i tematyka teatralna.

Od 1911 pod wpływem znajomości ze środowiskiem kubistów nastąpiły w pracach Makowskiego próby geometryzacji przedstawień (Pejzaż skalisty z wodą; Domek z czerwonym dachem).

W 1918 roku pojawił się charakterystyczny motyw dla twórczości artysty, czyli dziecko o delikatnych rysach i melancholijnym spojrzeniu. Artysta realizował tę tematykę w prymitywizującej konwencji i łączył z elementami jarmarcznej dekoracyjności i liryzmu (Dziewczynka z girlandą kwiatów, Kapela dziecięca, 1922). W 1928 roku krystalizuje się styl charakterystyczny dla Makowskiego. Wtedy syntetycznie ujętym formom artysta nadawał kontur, co podkreślało ich geometryczność (Chłopcy z fujarkami 1928, Trzej grajkowie 1928). Natomiast w latach 30. XX w., twórca uprościł kształty na swych obrazach (głównie do walców i stożków), ograniczył też kolorystykę do brązów pomieszanych z czerwienią i szarością. Ożywiał jednak te tony poprzez wprowadzenie świetlnych elementów. Pojawiły się także postaci starca, czy człowieka – kukły. Dzięki temu artysta stworzył rzeczywistość podobną do maskarady, czy groteski (Szewc 1930, Kolejarze 1930 czy Autoportret z paletą 1931). Ważne miejsce w twórczości Makowskiego zajmował motyw karnawału, scen zapustnych, czy teatru (Przebrane dzieci, czy Dzieci z turoniem 1929).

Oprócz malarstwa Makowski uprawiał także techniki graficzne. Zajmował się także ilustrowaniem książek np.: Pastorałki Tytusa Czyżewskiego, czy zbioru wierszy Zygmunta Lubicz – Zalewskiego Na wąskiej miedzy snu i burzy.