Tadeusz Kantor urodził się 6 kwietnia 1915 w Wielopolu, zmarł w 1990 w Krakowie. Był malarzem, reżyserem, scenografem, teoretykiem sztuki, autorem happeningów, reformatorem teatru.
W latach 1934-1939 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W czasie okupacji założył Podziemny Teatr Niezależny. To właśnie teatr stanowił jedno z najważniejszych pól działania Kantora. Sławę przyniósł mu m.in. Cricot 2 – polski teatr awangardowy, który założył w 1955 razem z Marią Jaremą. Ważnym źródłem inspiracji dla Kantora stanowiły dramaty Witkacego. Później skupił się na wystawianiu własnych sztuk, najbardziej znane z nich to: Umarła klasa (1975), Wielopole, Wielopole (1980). Kantor działał na pograniczu sztuki i realności. W kontekście jego twórczości teatralnej używa się takich pojęć jak teatr zerowy, teatr niedziałania, teatr śmierci. Zasłynął jako eksperymentator.
Jako malarz Kantor czerpał z najnowszych nurtów sztuki współczesnej. Jego twórczość korespondowała z dokonaniami informelu, dadaizmu oraz sztuki konceptualnej. Widoczne są też związki z konstruktywizmem, Bauhausem i awangardą. Od lat 60. realizował autorską ideę ambalaży. Artystę wyróżniała wiara w niewyczerpalność aspektów rzeczywistości. Kantor mówił o tzw. przedmiotach biednych. Pod koniec życia powrócił do malarstwa figuratywnego i stworzył cykl obrazów Dalej już nic. Był on dla artysty rodzajem podsumowania własnego życia i twórczości.
