Roman Kramsztyk

Roman Kramsztyk był polskim malarzem, grafikiem i rysownikiem żydowskiego pochodzenia. Urodził się w Warszawie 18 sierpnia 1885 roku, zmarł 6 sierpnia 1942 tamże. Pierwsze lekcje rysunku pobierał od Zofii Stankiewicz, Adolfa Hersteina oraz Miłosza Kotarbińskiego. Następnie w latach 1903–1904 studiował pod kierunkiem Józefa Mehoffera na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Po jednym semestrze przeniósł się do Warszawy. W stolicy jego nauczycielem był Adolf Edward Herstein. Później wyjechał do Berlina i Monachium, by kontynuować swoją edukację. Następnie przeprowadził się do Paryża, gdzie poznał Paula Cézanne’a. Francuski malarz został jego idolem i mistrzem. Kramsztyk pozostawał też pod wpływem kubizmu. Najchętniej pracował w technice olejnej oraz wykonywał rysunki sangwiną.

W 1917 roku dołączył do pierwszej wystawy Ekspresjonistów Polskich, będącej jednym z pierwszych przejawów awangardy w kulturze polskiej. Rok później Kramsztyk został członkiem Nowej Grupy. Od 1922 przebywał na stałe w Paryżu. Do Polski jednak często przyjeżdżał. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”, które propagowało tzw. nurt klasycyzujący w sztuce oraz członkiem „Grupy Pięciu”. Swoje dzieła wystawiał, zarówno w Polsce, jak i zagranicą. II wojna światowa zastała go w Warszawie, gdzie artysta zginął tragicznie w getcie.

We wczesnym okresie twórczości nawiązywał także do sztuki dawnej (głównie konwencji renesansowych, manierystycznych i barokowych). Kramsztyk tworzył także portrety ważnych postaci polskiej inteligencji często nadając im alegoryczny charakter jak np.: Poeta (portret Jana Lechonia), Jedzący raki (portret Karola Szustra), czy Szachista (portret Brunona Winawera). W czasie wojny przedstawiał w swoich rysunkach życie w getcie warszawskim.