Agnolo Bronzino

Agnolo Bronzino (właściwie Angolo Tori) urodził się w 1503 roku w  Monticelli (niedaleko Florencji) i zmarł w 1572 we Florencji. Był włoskim artystą okresu manieryzmu.
Bronzino uczył się malarstwa u Jacopa Pontoromo. Razem ze swoim nauczycielem pracował m.in. w pałach Medyceuszy. Doskonale opanował sztukę malarstwa dekoracyjnego, o czym świadczą freski w kaplicy Eleonory z Toledo w Palazzo Vecchio. W 1540 roku Bronzino został nadwornym malarzem Cosima I.
Artysta często sięgał po motywy mitologiczne i alegorie, czego przykładami są jego dwa bardzo znane obrazy – Alegoria Czasu i Miłości oraz Pigmalion i Galatea. Jednak prawdziwą sławę zapewniły malarzowi portrety. Jednym z najbardziej znanych portretów autorstwa Bronzino jest Portret Eleonory Toledańskiej z synem Giovannim, który można dzisiaj podziwiać w Galerii Uffizi. Pod koniec życia artysta zwrócił się ku malarstwu religijnemu. Bronzino był ważną postacią dla życia kulturalnego we Florencji.