Adam Chmielowski

Adam Chmielowski urodził się w roku 1845 w miejscowości Igołomia koło Krakowa, zmarł w 1916  w Krakowie. Reprezentant realizmu, malarz, krytyk i teoretyk sztuki. Jego malarstwo charakteryzuje się naturalnością, nastrojowością oraz oszczędnością środków artystycznych.

W 1861 Chmielowski podjął naukę w Instytucie Politechnicznym Rolnictwa i Leśnictwa w Puławach. Tam poznał Maksymiliana Gierymskiego, z którym zaprzyjaźnił się. Chmielowski brał udział w powstaniu styczniowym. Został ranny i stracił lewą nogę. Po powstańczym zrywie zaczął kształcić się w kierunku plastycznym – od 1865 uczęszczał na zajęcia w Klasie Rysunkowej w Warszawie. Później wyjechał do Gandawy na studia inżynierskie. Rok spędził też w Paryżu, a już w 1869 przeprowadził się do Monachium, gdzie podjął prawdziwe studia artystyczne. W bawarskiej stolicy, dzięki licznej Polonii, znalazł wielu przyjaciół. Spędzał czas z Gierymskimi, Józefem Brandtem, Stanisławem Witkiewiczem, Antonim Piotrkowskim oraz Józefem Chełmońskim. Z trzema ostatnimi – po powrocie z Monachium – wynajmował pracownię w Warszawie. Chmielowski nie tylko malował, lecz również pisał o sztuce. W 1876 zadebiutował tekstem O istocie sztuki. W kolejnych latach podróżował po kraju i zagranicą. W końcu, w 1879 osiadł we Lwowie. Zaczęła go wtedy interesować tematyka religijna, a w 1880 wstąpił do nowicjatu Jezuitów. W międzyczasie zmagał się ze stanami depresyjnymi. W 1884 wyjechał do Krakowa, a dwa lata później wstąpił do zakonu Kapucynów i został bratem Albertem. Aż do śmierci zajmował się pomocą ubogim i bezdomnym. Jego ostatnie obrazy pochodzą z roku 1888. Zysk z ich sprzedaży przeznaczył na cele charytatywne. W 1989 został kanonizowany przez Jana Pawła II.