Władysław Wankie

Władysław Wankie (1860-1925) – polski malarz; pochodził z rodziny holenderskiej osiadłej w Polsce od XVII wieku. W latach 1875-80 kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona oraz Aleksandra Kamińskiego. W roku akademickim 1880-81 studiował w warszawskiej ASP u Władysława Łuszczkiewicza oraz Jana Matejki. Nie podzielał on jednak zainteresowania wielkimi akademickimi płótnami o tematyce historycznej. Prace Wankiego z tego czasu prezentują tematy rodzajowe (głównie ulicznych handlarzy, żebraków), architekturę oraz pejzaż.

W 1882 roku malarz pojechał do Monachium, gdzie uczestniczył w życiu Polonii artystycznej (grupy skupiającej się wokół Józefa Brandta). W czasie pobytu zagranicą nawiązał też współpracę z polskimi czasopismami artystycznymi tworząc artykuły dotyczące tendencji w malarstwie szkoły monachijskiej oraz relacjonował życie polskiej kolonii artystycznej. Regularnie wysyłał też prace na wystawy w kraju. Na przełomie roku 1893/94 odwiedził kraj przodków, gdzie wykonał szereg prac przedstawiających kobiety bretońskie na tle morza (Ostrygarki, ok. 1920-24; Rybaczki, ok. 1920-24). Na początku lat 90. artysta zmienił styl swoich prac. Zaczął tworzyć nastrojowe pejzaże (Burza idzie, ok. 1923 czy Zatoka, 1920).

Jesienią roku 1903 roku powrócił do Warszawy. Wtedy związał się z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, w którym po latach został członkiem Komitetu opiekującego się zbiorami malarstwa (były to lata 1911-1917) . Ponadto był członkiem stowarzyszenia „Pro Arte”, które krzewiło tradycyjne, akademickie zasady sztuki. Dzięki wierności tym ideałom Wankie popadł w swej twórczości w rutynę.

Po śmierci artysty jego malarstwo zostało zupełnie zapomniane. Pierwsza wystawa monograficzna została zorganizowana w 1962 roku w Warszawie w Muzeum Narodowym. Ostatnia z kolei także w MNW, w roku 1989.