Wacław Koniuszko (1854 – 24 sierpnia 1900), polski malarz; w latach 1866 – 1875 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, u Feliksa Szynalewskiego i Władysława Łuszczkiewicza. W latach 1877-79 uczęszczał na oddział kompozycyjny kierowany przez Jana Matejkę. Następnie wyjechał do Monachium, gdzie uczył się pod kierunkiem A. Wagnera. Został odznaczony srebrnymi medalami w roku 1882 i 1883. Artysta tworzył głównie widoki miejskie oraz sceny rodzajowe z życia rzemieślników i biedoty miejskiej (Czytanie „Czasu” w warsztacie 1881, Z życia terminatora, Lichwiarz) oraz portrety (Portret starszego mężczyzny, Studium portretowe mężczyzny). Podejmował też często tematykę żydowską (Szabas na Kazimierzu,Żydzi modlący się nad wodą). Jego ulubionym gatunkiem malarskim był nokturn. Koniuszko posługiwał się różnymi technikami malowania: od stonowanych do ekspresyjnych.
