Stanisław Kamocki (1875– 1944), malarz, grafik i pedagog. Naukę rozpoczął u ojca, architekta Kazimierza Kamockiego. W latach 1891–1900 studiował w krakowskiej SSP. W 1908 r. objął profesurę w założonej przez Marię Niedzielską w Krakowie SSP dla Kobiet. Od 1919 r. do 1939 r. prowadził Katedrę Pejzażu w ASP w Krakowie (od 1920 r. jako profesor), kontynuując ukształtowany przez Stanisławskiego sposób nauczania i postrzegania roli pejzażu w dziele sztuki jako elementu symbolicznego. Służyły temu stałe podróże ze studentami w plenery.
Mieszkał w Krakowie i Zakopanem. Od 1899 r. stale prezentował swe prace na wystawach w kraju i za granicą. Przynależał do licznych stowarzyszeń artystycznych w Polsce (od 1906 r. „Sztuka”) i za granicą (1911—1918 „Secesja” w Wiedniu).
Swoje pejzaże tworzył zwykle w plenerze. Wielokrotnie powracał też do tematu martwej natury. Uprawiał również – wzorem Wyczółkowskiego – litografie (m.in. ilustracje do „Zielonego Balonika”, plakaty).
