Piotr Michałowski

Piotr Michałowski urodził się 02.07.1800 r. w Krakowie, zmarł 09.06.1855 r. w Krzysztoforzycach. Polski malarz i rysownik, przedstawiciel romantyzmu. Znany przede wszystkim ze swoich obrazów batalistycznych oraz przedstawień Napoleona. Michałowski był jednym z pięciorga dzieci wojskowego – Józefa Michałowskiego i Tekli z Morsztynów. Rodzina Michałowskich miała długie tradycje szlacheckie i wielkie zasługi dla kraju. Piotr wychowany były w duchu patriotycznym i już jako dziecko podziwiał Napoleona i Dąbrowskiego. Ciągnęło go do wojska. Był też wybitnym uczniem, wszechstronnie utalentowanym. Miał piękny głos, zdolności plastyczne, ale wyróżniał się też w naukach ścisłych. Swoje najmłodsze lata Michałowski spędził w Krakowie i Krzysztoforzycach.

Malować uczył się m.in. u Michała Stachowicza, Józefa Brodowskiego oraz Franciszka Lampiego. Na Uniwersytecie Jagiellońskim studiował matematykę, chemię, fizykę, a także literaturę łacińską. Ciągnęło go też do historii i greki. Był bardzo pracowity. Ojciec musiał go wręcz zmuszać do odpoczynku. Nie przepadał za tańcami i zabawami. Po sześciu latach studiów, zrobił sobie przerwę, aby z wujem odwiedzić Wiedeń. Następnie, w 1821 podjął studia na prestiżowym uniwersytecie w Getyndze. Przez dwa lata uczył się tam perskiego i arabskiego, zgłębiał swoją wiedzę z zakresu prawa, literatury angielskiej oraz nauk politycznych. Nie zapominał przy tym o muzyce, malarstwie, a także szermierce i jeździe konnej. Mimo ogromu talentów pozostawał człowiekiem skromnym.

Do Polski wrócił, aby objąć ważne stanowisko w jednej z rządowych komisji. Pracę musiał przerwać z powodów zdrowotnych. Lekarz zalecił mu wypoczynek we Włoszech i Szwajcarii. Michałowski dużo tam rysował. Po powrocie otrzymał stały etat, a następnie awansował na naczelnika Wydziału Hutniczego.

W 1830 udał się w sprawach służbowych do Francji. W listopadzie tego samego roku wybuchło powstanie. Na te niespokojne czasy przypadają pierwsze lata małżeństwa Michałowskiego z Julią Ostrowską. W 1832 razem z żoną i teściem (uczestnikiem powstania) wyemigrował do Paryża. We francuskiej stolicy poświecił się w końcu całkowicie malarstwu. Uczył się u Nicolas-Toussaint Charleta, spędzał też dużo czasu w Luwrze. Jego ulubionym tematem stał się Napoleon i konie. Gdy tworzył, interesowało go przedstawienie sylwetki ludzkiej bądź zwierzęcej, pejzaż odgrywał u niego marginalną rolę.

Szybko zyskał sławę, uznawano go za następcę Théodore’a Géricault. Odnosił też niezwykłe sukcesy finansowe, jego obrazy sprzedawano za niebotyczne sumy do Anglii i Stanów Zjednoczonych. Nigdy jednak nie żył wystawnie, zawsze cenił sobie prostotę i skromność.

Po śmierci ojca w 1837 objął po nim majątek w Krzysztoforzycach, ale już w 1840 przeniósł się do Bolestraszyc, koło Przemyśla do majątku teścia, który nadal przebywał we Francji. Był świetnym zarządcą, głową rodziny oraz ojcem sześciorga dzieci. Dużo też podróżował. Po Wiośnie Ludów powrócił do Krakowa, gdzie został Prezesem Rady Administracyjnej miasta. Angażował się też społecznie, np. po pożarze Krakowa organizował pomoc dla ludzi, którzy stracili domy.

W ostatnich latach życia bardzo dużo tworzył. Zmarł w wieku 55 lat w Krzysztoforzycach. Zachowało się 130 obrazów olejnych jego autorstwa. Tworzył też akwarele i rysunki. Uważany jest za pierwszego malarza koni w Europie oraz za jednego z najwybitniejszych malarzy okresu romantyzmu. Jego dzieła dziś można podziwiać głównie w Muzeum Narodowym w Krakowie i Warszawie.