Jan Nepomucen Głowacki (1802– 1847), malarz pejzażysta, grafik i pedagog. W latach 1819/1820–1824/1825 studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem Józefa Brodowskiego i J. Peszki. Studia kontynuował w Pradze i Wiedniu u F. Steinfelda (1825–1828). Powrócił do Krakowa, gdzie pracował jako pedagog w liceum św. Anny (1831–1834) oraz profesor nadzwyczajny w SSP (1831–1833). Wyjeżdżał do Wiednia, Monachium, przebywał w Alpach Tyrolskich, jako stypendysta przebywał dwa lata w Rzymie, utrzymując kontakty z rzeźbiarzem B. Thorualdsenem. W 1835 r. wrócił do Krakowa, gdzie w 1842 r. objął Katedrę Pejzażu („krajowidoków”) w miejscowej SSP. Członek Krakowskiego Towarzystwa Naukowego.
Był artystą o rozległych zainteresowaniach. Malował pejzaże, głównie górskie – był pierwszym malarzem Tatr – oraz sceny rodzajowe, mitologiczne, także religijne. Wytrawny miniaturzysta, w tej technice wykonywał zwłaszcza portrety. Biegły rysownik i litograf; opracował album 24 widoków Krakowa i okolic, wydany w 1836 r. wielokrotnie później wznawiany.
