Felicjan Szczęsny Kowarski

Felicjan Szczęsny Kowarski (1890–1948), polski malarz. Od 1910 roku studiował w Akademii petersburskiej na wydziale malarstwa i rzeźby. Po uzyskaniu dyplomu w 1918 roku został wysłany jako stypendysta do Monachium. W 1920 roku stworzył wraz z Leonem Pękalskim Zakład Graficzny „Sztuka”. Należał też do stowarzyszenia „Rytm”. W jego ramach tworzył prospekty reklamowe oraz plakaty propagandowe. Od 1923 roku pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego w szkole specjalnej malarstwa monumentalnego w krakowskiej ASP.

Kowarski w swej twórczości najbardziej fascynował się malarstwem ściennym, powiązanym silnie z architekturą. Kowarski był także współtwórcą dwóch polskich pawilonów na wystawy światowe: w roku 1937 oraz 1939. W swoich obrazach Kowarski ujawnił swój specyficzny styl artystyczny, ze względu na większą swobodę w tworzeniu dzieła (nie ograniczonego wymogami zleceniodawców). Szczególnie widać to w dziełach z okresu „krakowskiego”. Reminiscencje romantyzmu możemy z kolei zobaczyć w kompozycjach Wędrowcy i Suche drzewo. Stworzył też kompozycje o tematyce sportowej: Wioślarze, Łuczniczka. W czasie wojny stworzył m.in. cykl Ghetto, Człowiek oraz Dzieje myśli narodowej (Proletariatczycy, Pstrowski). Tylko te kompozycje się zachowały i są silnie inspirowane socrealizmem). Kowarski stworzył także nieliczne prace rzeźbiarskie (Paganini, 1940; Głowa Marata, 1944). Sporadycznie uprawiał też grafikę.