Edward Okuń

Edward Okuń, polski malarz i rysownik, przedstawiciel secesji. Urodził się w 1872 w Wólce Zerzeńskiej koło Warszawy, zmarł 1945 w Skierniewicach. Uczył się w krakowskiej ASP u Jana Matejki oraz Izydora Jabłońskiego. Szkołę opuścił wskutek sprzeczki z Jabłońskim. W 1893 wyjechał do Monachium. Tam uczył się krótko w szkole Stanisława Grocholskiego, następnie Antona Azbego. W 1894 roku zapisał się do Akademii monachijskiej do Naturklasse Karla Raupa. Jednak nie ma dowodów, że do niej uczęszczał. W tym samym roku wyjechał do Paryża, gdzie uczył się w Académie Julian.

W 1928 roku wziął udział w pracach przy polichromii budynków okalających Rynek i wykonał malowidła na kamienicy Skwarczyńskich nr 24. Wykonał też dekoracje fasady własnego domu, wykorzystując motywy ze swoich dzieł np.: Czerwone róże, Żółte róże. Od 1911 roku był członkiem masonerii (najpierw włoskiej, a potem także polskiej). Od 1908 roku był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, a potem pełnił funkcję wiceprezesa tej organizacji.

Charakterystyczną dla Okunia tematyką, której wierny był przez całe życie były kompozycje symboliczne i baśniowe, pejzaże i portrety. Portrety cechuje duża różnorodność, od kompozycji typowo salonowych (Portret Pani H.; Portret Edwarda Czabana) poprzez portrety kostiumowe (Autoportret z żoną na tle Anticoli-Corrado) do symbolicznych (My i wojna).

Współcześni dopatrywali się w twórczości Okunia wpływów Arnolda Böcklina, jednak jest ona bardziej związana z wiedeńskim Jugendstil. Widać to m.in. w obrazach z motywem rycerza i księżniczki (Sen królewny, Za siódmą górą za siódmą rzeką). Styl z przełomu wieków malarz zachował do końca życia, pozostając w dwudziestoleciu międzywojennym na uboczu życia artystycznego w Polsce.