Bernardo Bellotto

Bernardo Bellotto urodził się 30 stycznia 1721 roku w Wenecji, zmarł 17 listopada 1780 roku w Warszawie. Kształcił się artystycznie w warsztacie swojego stryja Antonia Canala, od którego później zaczerpnął również pseudonim artystyczny, pomagający mu w rozpoznawalności. W 1742 roku wyjechał z Wenecji. Pracował m. in. w Rzymie, Lombardii, Turynie, a od 1747 roku w Dreźnie, gdzie został nadwornym malarzem. Na krótko wyjechał do Wiednia, a po powrocie został zatrudniony na Akademii, aby nauczać perspektywy. Miał również udać się na dwór Katarzyny II, jednak nigdy tam nie dotarł. Droga prowadziła przez Warszawę, gdzie Stanisław August Poniatowski zaproponował mu posadę nadwornego malarza. Bellotto zgodził się po długich negocjacjach, dzięki czemu dziś możemy podziwiać jego obrazy przedstawiające m. in. Warszawę. Bellotto malował przede wszystkim weduty. Jego wczesne prace malarza są bardzo zbliżone do prac jego stryja. Charakteryzują się przemyślaną grą światłocieniową, doskonale wykreśloną perspektywą oraz niezwykłą pieczołowitością w oddaniu szczegółów. Tak świetne wypracowanie detalu umożliwiała mu camera obscura oraz szkła powiększające. Obrazy Bellotta ukazujące Warszawę mają w Polsce szczególne znaczenie, ponieważ zostały wykorzystane podczas odbudowy stolicy po jej niemal całkowitym zrujnowaniu podczas II wojny światowej.