Artur Nacht-Samborski (właściwie Artur Nacht) urodził się w 1898 roku w Krakowie w rodzinie żydowskiej, a zmarł w 1974 roku w Warszawie. Był malarzem i pedagogiem, a przy tym osobowością bardzo tajemniczą. W latach 1918–1921 studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki u Wojciecha Weissa i Józefa Mehoffera. W następnych latach (1921–1924) przebywał w Berlinie i Wiedniu, gdzie zetknął się z niemieckim ekspresjonizmem. Po powrocie kontynuował studia na krakowskiej uczelni m. in. u Józefa Pankiewicza. Był związany również z ugrupowaniem „Kape” czyli Komitetem Paryskim, z którym to w 1924 roku wyjechał do Paryża. Po wybuchu wojny przebywał we lwowskim getcie (1941–1943), z którego jednak się wydostał dzięki pomocy przyjaciół. Najpierw wyjechał do Krakowa, a następnie Warszawy, gdzie ukrywał się pod przybranym nazwiskiem „Stefan Samborski”. W 1956 roku oficjalnie też zmienił nazwisko na Stefan Artur Nacht-Samborski, łącząc swoje rzeczywiste nazwisko z przybranym. Po wojnie był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (1946–1949), a następnie na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1949–1950, 1952–1968).
Jego twórczość postrzega się jako wyjątkową i niepowtarzalną. Dzięki swojej wrażliwości barwnej bardzo harmonijnie łączył wpływy niemieckiego ekspresjonizmu pod postacią ostrych tonów oraz polski koloryzm. Pozostawał też wierny poszczególnym tematom, które traktował raczej płaszczyznowo – martwym naturom, aktom i pejzażom. Jednym z najczęstszych i najpopularniejszych motywów jego dzieł był fikus.
