Antoni Piotrowski

Antoni Piotrowski (1853-1924), polski malarz. W 1865 roku zapisał się do 2 klasy III gimnazjum w Warszawie (jednak go nie ukończył). Dwa lata później rozpoczął naukę w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona. Kontynuował ją w jego Klasie Rysunkowej, pod kierunkiem m.in.: Rafała Hadziewicza i Aleksandra Kamińskiego. Jednocześnie uczył się techniki drzeworytniczej u Michała Elwiro Andriolli’niego. Wtedy także Piotrowski zaczął tworzyć dla zarobku: zamieszczał swe rysunki w popularnych czasopismach „Kłosy”, „Kolce” oraz „Tygodniku Ilustrowanym”. Zarabiał też malując stacje Męki Pańskiej do kościołów. Jesienią 1873 roku wraz z Józefem Chełmońskim oraz Stanisławem Witkiewiczem wynajął pracownię w Hotelu Europejskim.

W 1875 roku, dzięki uzyskanemu stypendium wyjechał do Monachium. Uczył się tam najpierw w szkole rysunku F. Bartha, a potem w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. Utrzymywał także kontakt z tamtejszą kolonią artystyczną. W 1877 roku powrócił do Krakowa, gdzie zapisał się do tzw „majsterszuli” Jana Matejki w Szkole Sztuk Pięknych. Jednak uczęszczał do niej niedługo, ponieważ otworzył własną pracownię. Bywał także w salonach artystycznych Krakowa, gdzie poznał wybitnych twórców m.in.: Jacka Malczewskiego i Witolda Pruszkowskiego.

W latach 70. wyjechał do Paryża, gdzie również utrzymywał stosunki z tamtejszą kolonią artystyczną. W stolicy Francji poznał m.in.: Henryka Sienkiewicza. Malował wtedy obrazy tematycznie związane z powstaniem styczniowym, które cieszyły się popularnością wśród nabywców. Ponadto malował także konie na zamówienie braci Charlesa i Emonda Blance w ich stajni w miejscowości Lamorlay.

Po powrocie do Krakowa założył nową pracownię, gdzie udzielał lekcji m.in.: Oldze Boznańskiej czy Helenie Modrzejewskiej. W 1885 zawiązał współpracę z angielskimi oraz francuskimi czasopismami ilustrowanymi. Ważnym okresem w jego twórczości było pełnienie obowiązków artystycznego korespondenta wojennego podczas powstania Bułgarów przeciwko Turkom oraz wojny serbsko-bułgarskiej. W oparciu o szkice powstało 10 obrazów, z których dwa zakupiła rodzina zdetronizowanego bułgarskiego księcia A. Battenberga (Inspekcja na postoju w Sliwnicy oraz Pozycje wojsk na postoju w Sliwnicy). W 1895 roku namalował najlepszy ze swoich obrazów z tego cyklu – Rzeź w Bataku. W następnych latach Piotrowski wyjeżdżał do Bułgarii kilka razy.

W latach 1894-95 brał udział w malowaniu Panoramy tatrzańskiej wraz z Teodorem Axentowiczem, Stanisławem Janowskim oraz Władysławem Wankie. W następnych latach na zaproszenie Wojciecha Gersona stworzył freski (wg kartonów Gersona) w kościele św. Katarzyny w Petersburgu. Następnie przyjął zlecenie na malowidła na plafonie salonu w pałacu Jakuba Hertza w Łodzi. W 1899 roku otrzymał od cara Mikołaja order III klasy za obrazy wystawione w Petersburgu.

Wobec pogarszających się stosunków artystycznych w Krakowie, Piotrowski przeniósł się do Warszawy i tam założył pracownię, współpracował też z Wojciechem Gersonem w jego szkole rysunkowej oraz przy tworzeniu czasopisma „Świat”. W latach 1903-05 wyjeżdżał jako korespondent londyńskiego czasopisma „Daily Graphic” do Belgradu, aby tworzyć rysunkowe reportaże z wydarzeń na terenie Rumunii, Serbii, Bułgarii i Grecji. Następnie zamieszkał pod Warszawą, gdzie stworzył cykl rysunków dokumentujących rewolucje 1905 roku oraz szkice z wojny rosyjsko-japońskiej (Nasi w Mandżurii, Modlitwa Polaków przed bitwą, Na pozycjach).