Anton van Dyck

Anton van Dyck to flamandzki malarz epoki baroku. Urodził się 22 marca 1599 roku w Antwerpii. Jako chłopiec uczył się u Hendrika van Balena. W wieku 19 lat został przyjęty jako mistrz do gildii św. Łukasza w Antwerpii. W latach 1617-20 był współpracownikiem Petera Paula Rubensa, będącego dla niego wielkim autorytetem. W 1620 roku wyjechał po raz pierwszy do Anglii, a potem do Włoch, gdzie pozostał do 1627 roku, przede wszystkim w Genui. Był tam jednym z bardziej szanowanych portrecistów włoskiego społeczeństwa. Z tego okresu pochodzą portrety Kardynała Guilio Bentivoglio (1623) i liczne portrety bogatych genueńskich rodzin.

Po powrocie do Antwerpii w 1627 roku został zasypany zamówieniami, a także wezwany przez namiestniczkę księżnę Izabelę na dwór do Brukseli. Pozostał jednak w Antwerpii, gdzie wykonywał także zlecenia dworu holenderskiego. W Antwerpii powstają głównie obrazy religijne i od czau do czasu portrety.

W 1632 roku artysta udał się w drugą podróż do Londynu, gdzie z krótką przerwą został do końca życia, jako malarz Karola I. Van Dyck cieszył się szczególnymi względami władcy i przywilejami dworu, nadano mu także szlachectwo.

O ile w początkach twórczości był związany ze stylem Rubensa, o tyle później pod wpływem Włochów, a szczególnie Tycjana i Corregia, rozwinął swój własny styl. W przeciwieństwie do zdecydowanego , spokojnego stylu Rubensa, van Dyck nadaje swym postaciom delikatną nerwowość. Jego repertuar tematyczny jest niezwykle szeroki. Oprócz obrazów mitologicznych, malował sceny religijne i biblijne, ale przede wszystkim portrety, których pozostawił ponad 400. Pierwsze portrety charakteryzują się zwartym tłem, na które składają się kotary lub architektura kolumnowa oraz ciepłymi i delikatnymi barwami, miękkimi pociągnięciami pędzla i wyrazem godności portretowanych osób. Całość była zawsze elegancka, ale nie pozbawiona wdzięku. Fakt przynależności modela do określonej warstwy społecznej dominuje nad cechami indywidualnymi. Van Dyck stworzył typ portretu arystokratycznego, przejętego później przez malarzy francuskich, hiszpańskich, włoskich i angielskich. Jego twórczość wywarła też duży wpływ na angielskie malarstwo portretowe XVIII wieku.