Anton van Dyck

Anton van Dyck to flamandzki malarz epoki baroku. Urodził się 22 marca 1599 roku w Antwerpii, zmarł 9 grudnia 1641. Jako chłopiec uczył się u Hendrika van Balena. W wieku 19 lat został przyjęty jako mistrz do gildii św. Łukasza w Antwerpii. W latach 1617-20 był współpracownikiem Petera Paula Rubensa, będącego dla niego wielkim autorytetem. W 1620 roku wyjechał po raz pierwszy do Anglii, a potem do Włoch, gdzie pozostał do 1627 roku, przede wszystkim w Genui. Był tam jednym z bardziej szanowanych portrecistów włoskiego społeczeństwa. Z tego okresu pochodzą portrety Kardynała Guilio Bentivoglio (1623) i liczne portrety bogatych genueńskich rodzin.

Po powrocie do Antwerpii wykonywał także zlecenia dworu holenderskiego. W Antwerpii powstają głównie obrazy religijne i od czasu do czasu portrety. W 1632 roku artysta udał się w drugą podróż do Londynu, gdzie z krótką przerwą został do końca życia, jako malarz Karola I. Van Dyck cieszył się szczególnymi względami władcy i przywilejami dworu, nadano mu także szlachectwo.

O ile w początkach twórczości był związany ze stylem Rubensa, o tyle później pod wpływem Włochów, a szczególnie Tycjana i Corregia, rozwinął swój własny styl. W przeciwieństwie do zdecydowanego, spokojnego stylu Rubensa, van Dyck nadaje swym postaciom delikatną nerwowość. Jego repertuar tematyczny jest niezwykle szeroki. Oprócz obrazów mitologicznych, malował sceny religijne i biblijne, ale przede wszystkim portrety, których pozostawił ponad 400. Pierwsze portrety charakteryzują się zwartym tłem, na które składają się kotary lub architektura kolumnowa oraz ciepłymi i delikatnymi barwami, miękkimi pociągnięciami pędzla i wyrazem godności portretowanych osób. Całość była zawsze elegancka, ale nie pozbawiona wdzięku. Van Dyck stworzył typ portretu arystokratycznego, przejętego później przez malarzy francuskich, hiszpańskich, włoskich i angielskich. Jego twórczość wywarła też duży wpływ na angielskie malarstwo portretowe XVIII wieku.