Julian Fałat

Julian Fałat urodził się 30 lipca 1853 w Tuligłowach, zmarł 9 lipca 1929 w Bystrej. Nazywany mistrzem akwareli. Reprezentant malarstwa rodzajowego Młodej Polski. Słynny również dzięki poetyckiemu podejściu do sztuki portretowej.

Edukację rozpoczął w szkole powszechnej we Lwowie. Nie pochodził z bogatej rodziny, jego ojciec był wiejskim organistą, ale rodzice dbali o to, by ich dzieci zdobyły odpowiednie wykształcenie.  Dlatego po nauce we Lwowie, Julian trafił do gimnazjum w Przemyślu. W 1869 uciekł stamtąd do Krakowa, gdzie został przyjęty do Szkoły Sztuk Pięknych , którą ukończył najprawdopodobniej w 1871. Rok później wyjechał na Ukrainę, aby pracować jako rysownik u doktora Stanisława Krzyżanowskiego. Później trafił do Odessy, gdzie pracował u architekta Feliksa Gąsiorowskiego.  W 1875 przyjechał do Monachium, gdzie utrzymywał kontakty m.in. z Józefem Brandtem oraz Leonem Wyczółkowskim. Z Bawarii udał się do Szwajcarii, gdzie pracował jako technik przy budowie linii kolejowych. Wrócił jednak szybko do Monachium i został studentem tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych.  Utrzymywał się z rysunków tworzonych na zamówienie niemieckich czasopism. Zdobywał też nagrody, zarówno w Monachium, jak i w innych europejskich miastach m.in. w Paryżu. Jego prace zaczęły się w tym czasie cieszyć popularnością również w Polsce. Po ukończeniu studiów wyjechał do Rzymu, a w 1882 osiadł w Warszawie.  W stolicy pracował dla tygodników ilustrowanych i odnosił kolejne sukcesy jako malarz.  Pod koniec lat 80. XIX wieku zaczął tworzyć w Berlinie. W 1891 był odpowiedzialny za organizację oddziału polskiego w czasie Międzynarodowej Wystawy Sztuki w Berlinie.  Jego dzieła były wystawiane w Europie i w Ameryce. Fałat zdobywał wiele nagród. Do Polski wrócił na stałe w 1919. Osiedlił się w Toruniu i założył tam Konfraternię Artystów.  Nadal był też aktywnym twórcą i wysyłał swoje dzieła na wystawy. Od 1922 do 1923 sprawował urząd dyrektor Departamentu Sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Cieszył się uznaniem aż do śmierci.