Henryk Siemiradzki

Henryk Siemiradzki, urodził się w 1843 w majątku Pieczeniegi w pobliżu Charkowa, zmarł w 1902 w Strzałkowie koło Częstochowy. Malarz, reprezentujący akademizm w malarstwie europejskim, działał w Rzymie. Akademickie tendencje, Siemiradzki wzbogacił o osiągnięcia malarstwa plenerowego oraz precyzyjną obserwację formy oraz światłocienia. Jego malarstwo cechuję się również tendencją do teatralności przedstawień oraz budowanie malowniczych krajobrazów, wzbogaconych o wyidealizowane postacie. Najchętniej podejmował tematykę historyczną oraz biblijną.

Siemiradzki rozpoczął swoją artystyczną edukację już w gimnazjum. Pierwszych lekcji rysunku udzielał mu Dymitr Bezperczy. W 1864 roku ukończył studia na Wydziale Nauk Matematyczno-Fizycznych Uniwersytetu w Charkowie. Później studiował też na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu.  Po zakończeniu nauki został wyróżniony złotym medalem, dzięki czemu mógł wyjechać na stypendium do Monachium i dalej rozwijać swój artystyczny talent. W Bawarii był związany z polską kolonią. Wkrótce jednak wyjechał do Włoch i zamieszkał w Rzymie.

W 1879 roku Siemiradzki podarował Krakowowi swój obraz Pochodnie Nerona. Od tego dzieła rozpoczyna się historia kolekcji tamtejszego Muzeum Narodowego.